نسبت شارپ چیست؟

نسبت شارپ میانگین بازدهی بیش از نرخ بدون ریسک در هر واحد نوسان و یا مجموع ریسک کسب‌شده است. با کسر نرخ بدون ریسک از میانگین بازده، عملکرد مربوط به فعالیت‌های ریسک‌پذیر می‌تواند جدا شود. یکی از شهود این محاسبه، سبدهای سرمایه‌گذاری بدون ریسک شامل اوراق بدهی مانند اخزا است (که بازده مورد انتظار آن تقریباً بدون ریسک است)، که نسبت شارپ در آن تقریباً صفر است. به‌طورکلی، هرچه نسبت شارپ بالاتر باشد، ریسک تنظیم‌شده بازده، جذاب‌تر خواهد بود.

لازم به ذکر است، نسبت شارپ توسط برنده نوبل ویلیام شارپ توسعه داده شد.

ساختار شکست نسبت شارپ

نسبت شارپ به‌عنوان معمول‌ترین روش برای محاسبه بازده ریسک‌پذیر شده تبدیل‌شده است؛ بااین‌حال زمانی که از این نسبت بر روی سبد سهام که بازده مورد انتظار توزیع نرمال ندارد استفاده می شود، می‌تواند اشتباه باشد. بسیاری از دارایی‌ها دارای درجه بالایی از kurtosis (دم/دنباله پهن توزیع نرمال) و یا چولگی هستند.

نسبت شارپ همچنین در مورد سبدهایی که ریسک غیرخطی مانند حق اختیاردارند، شکست می‌خورد. روش‌های جایگزین شده بازده ریسک‌پذیر شده در طول سال‌های گذشته توسعه داده‌شده است، ازجمله این روش‌ها می‌توان به نسبت Sortino، RoMaD و نسبت Treynor اشاره کرد.

نسبت شارپ= (میانگین بازده سبد-نرخ بدون ریسک)/انحراف استاندارد بازده سهام

به‌طوری‌که

در فرمول پارامتریک نسبت شارپ، در قسمت بازده مورد انتظار سبد سهام معمولاً بازده‌های تاریخی قرار داده می‌شود.

کاربرهای نسبت شارپ

نسبت شارپ اغلب برای اندازه‌گیری تغییر ویژگی ریسک بازده کلی سبد سهام/سبد سرمایه‌گذاری زمانی که یک دارایی جدیدی یا کلاس دارایی جدید به آن اضافه می‌شود، استفاده می شود. به‌عنوان‌مثال، مدیر صندوق سرمایه‌گذاری یک ابزارمانی به سبد سرمایه‌گذاری خود که ۵۰ درصد آن سهام و ۵۰ درصد دیگر اوراق با نرخ بهره ثابت است، اضافه می‌کند، فرض می‌کنیم نرخ شارپ قبل از اضافه شدن ۰٫۶۹ بوده است. اگر تخصیص جدید به‌صورت ۴۰ درصد سهام، ۴۰ درصد اوراق قرضه و ۲۰ درصد ابزار مالی جدید باشد، نرخ شارپ به ۰٫۸۷ افزایش می‌یابد. این نشان می‌دهد که اضافه شدن ابزار جدید موجب افزایش ریسک شده است اما درواقع ریسک-بازده سبد افزایش‌یافته است و مزیت تنوع به سبد اضافه‌شده است. اگر اضافه شدن ابزار جدید به سبد موجب کاهش نسبت شارپ شود، باید از سبد حذف گردد.

نسبت شارپ همچنین توضیح می‌دهد که بازده بیش‌ازاندازه سبد حاصل هوشمندی تصمیمات سرمایه‌گذاری بوده است و یا نتیجه ریسک بیش‌ازاندازه بوده است. هرچند که سبد و صندوقی که بیش‌ازاندازه بازده کسب کند لذت‌بخش باشد، اما زمانی می‌توان گفت که این سرمایه‌گذاری خوب بوده است که سرمایه‌گذاری‌ها موجب افزایش ریسک نشده باشند. هرچه نسبت شارپ سبد بیشتر باشد، عملکرد ریسک‌پذیری بهتر خواهد بود. یک نسبت شارپ منفی نشان می‌دهد که دارایی‌های بدون ریسک بهتر از دارایی‌های اضافه‌شده است.

نقد و جایگزینی

نسبت شارپ از انحراف استاندارد بازده در مخرج به‌عنوان نماینده ریسک کلی بهره می‌برد، به‌طوری‌که فرض شده است توزیع بازده نرمال است. شواهد اما نشان از این دارند که بازده دارایی‌ها تمایل دارند از حالت نرمال خارج و موجب انحراف نسبت شارپ شوند.

یکی از انواع نسبت شارپ که نسبت Sortino است، اثر تغییرات مثبت قیمت بر انحراف استاندارد را حذف می‌کند که فقط انحراف استاندارد مبتنی بر تغییرات منفی در نظر گرفته شود و از نیم واریانس برای محاسباتش استفاده می‌کند. نسبت Treynor از ریسک سیستماتیک یا ضریب بتا به‌جای انحراف استاندارد بهره می‌برد.

منبع: گروه مشاوران مالی سامان